معتقدم
در هیچ دوره ای، انتخاب اصلح تا این اندازه مشکل نبوده است. هر دوره ما
سوالی یک گزینه ای را حل می کردیم ولی این دوره چهار گزینه جلوی چشم ماست.
هر چند تا کنون نزدیک به دو هفته از آغاز تبلیغات گذشته است و سه مناظره
بین هشت نامزد انتخابات یازدهیمن رئیس جمهور برگزار شده است، هنوز نمی
توانم با قطعیت در مورد انتخاب نهایی خود صحبت کنم.
البته برایم واضح است به چهار نفر از این هشت نفر رای نخواهم داد. اما انتخاب بین چهار گزینه باقی مانده مشکل است.
مایلم اندکی با صدای بلند راجع به (سابقه و تجربه ی) این چهار نفر فکر کنم تا فکرمان را با هم در میان بگذاریم.
*
برای بسیاری بدیهی است که از نظر سابقه اجرایی، هیچ کدام از این چهار تن به قالیباف نمی رسند. اما این مسئله کاملا به تعریف کار اجرایی بستگی دارد. آیا صرفا «ساخت و ساز»
کار اجرایی محسوب می شود؟ آیا فعالیت دکتر ولایتی در «وزارت امور خارجه»
کار اجرایی در حوزه دیپلماسی نیست؟ اگر تعریف کار اجرایی را اندکی وسیع تر
در نظر بگیریم، این مزیت دکتر قالیباف، به دیگران نیز سرایت خواهد کرد.
اما آنچه فعلا مخصوص خود اوست، عملکرد قوی او در مدیریت شهرداری تهران
است. تحول در ساخت تهران طی هشت سال گذشته برای همه روشن است. نمی توان بی
انصافی کرد و از این مزیت گذشت. همچنین از عملکرد شهرداری می توان قدرت
مدیریت قالیباف را نیز مشاهده کرد.
تجربه قالیباف بیشتر در حوزه عمرانی (به خاطر شهرداری تهران) و امنیتی (به خاطر حضور در نیروی انتظامی)
است و در سایر حوزه های کاری دولت (از قبیل دیپلماسی، اقتصاد، فرهنگ و...)
تجربه ای در کارنامه وی دیده نمی شود. البته واضح است که هیچ رئیس جمهوری
نمی تواند در تمام حوزه های کاری دولت تجربه داشته باشد. اما هر چه این
تجربه ها در حوزه هایی حساس تر باشند، بیشتر مفید فایده خواهند بود.
از دیگر سو اکثر ما جلیلی را از شورای عالی امنیت ملی می شناسیم. کم حرف بودن او و عدم برخورداری اش از فن سخنوری، شناخت او را مشکل تر کرده است.
تجربه جلیلی بیشتر در حوزه امنیتی و سیاست خارجی دیده می شود. البته به دلیل شرح وظایف شورای عالی امنیت ملی (هماهنگ نمودن فعالیت های سیاسی، اطلاعاتی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی در ارتباط با تدابیر کلی دفاعی - امنیتی+)
طبیعتا در حوزه های اطلاعاتی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی هم بی تجربه
نیست. البته این مسئله به طور همزمان یک نقطه قوت و چالش خواهد بود. نقطه
قوت است چرا که مهم ترین مسائل هر کدام از این حوزه ها را به مدت شش سال
بررسی کرده است و با آنها آشناست. اما نطقه چالش است به این دلیل که در همه
این حوزه ها نگاه امنیتی را غالب خواهد کرد.
ضلع سوم این چهار نفر، ولایتی است که تنها تجربه مهم او در حوزه دیپلماسی و روابط بین الملل است. ولایتی هیچ گاه مسئولیت جدی دیگری نداشته است. البته از نظر شخصی، او دو حوزه تخصصی دیگر دارد. یکی پزشکی و سلامت که طبیعتا جزپی از وظایف دولت است و دیگری تاریخ تمدن اسلامی که به طور مستقیم به وظایف دولت وابسته نیست اما دانستن آن برای رئیس جمهور یک مزیت مختصر می آورد.
آخرین نفری که تجربه او را بررسی می کنم، حداد عادل
است. معمولا در وزن دادن به حداد، تجربه ۴ ساله ریاست یکی از قوای جمهوری
اسلامی اش را نادیده می گیرند یا دست کم می انگارند. او علاوه بر مدت زیاد نمایندگی مجلس، مدتی را به ریاست مجلس یا ریاست کمیسیون فرهنگی
مشغول بوده است. نمایندگی مجلس به خودی خود می تواند تجربه انباشته ای
پیرامون همه مسایل اساسی کشور را به انسان منتقل کند. همچنین مدیریت مجلس
به معنای مدیریت سیصد و اندی نفر با سلایق مختلف است.
علاوه بر این، حداد سابقه یازده سال معاونت وزیر آموزش و پرورش را دارد و همچنین تجربه کار عملی مدرسه داری و تدریس را نیز ارائه کرده است. سایر مسئولیت های حداد عادل نیز بیشتر فرهنگی بوده است مانند ریاست فرهنگستان و عضویت در شورای عالی انقلاب فرهنگی.
*
همه این تفکرات مکتوب، برای رسیدن به نتیجه مطلوب است. به زودی هر کدام از نامزدها را با معیارهای مقام معظم رهبری مقایسه خواهم کرد.
