چند سالی است که موجی راه افتاده است و ضرب المثل «چراغی که به خانه رواست...» را برای موضوع فلسطین بهانه می کند و از این طریق سعی می کند اثبات کند «پول ایرانی را نباید در جیب خارجی ها ریخت»

اما سوالی که برای من پیش آمده، این است که آیا همین بزرگواران، هنگام خرید کالا نیز به همین ضرب المثل دقت کافی دارند تا هیچ کالای خارجی را بر جنس ایرانی ترجیح ندهند؟ مگر نه این است که «پول ایرانی را نباید در جیب خارجی ها ریخت»؟

البته باید در نظر داشته که کالاهای ایرانی آنقدر آشغال هستند که نمی توان توقع دیگری از مردم داشت
یعنی می شود به بهانه حمایت از تولیدات داخلی از مردم بخواهیم که کالاهای بنجل داخلی را خرید کنند؟
بعد خودمان از اینطرف بجای حمایت از تولیدکنندگان داخلی، ملیاردها دلار پول و سرمایه مردم را ماهانه به جیب خارجی ها بریزیم